admin Aralık 2013’te kendimi yerel bir alışveriş merkezindeki Apple Store’da buldum. Bayram nedeniyle mekan tıklım tıklım dolu. Mağazanın önünde bazı eşyaların bulunduğu masalar var. İnsanlar kutuları alıp alışveriş torbalarına koyuyor ve ödeme yapmak için kasaya getiriyorlar. Herkes gibi ilk iki adımı ben atıyorum. Daha sonra para ödemeden hemen çıkıyorum. Oraya çalmak niyetiyle girmedim ama masadaki eşyaları görünce basit bir şeymiş gibi geliyor.
Yerel bir rehinci dükkanına gidiyorum, eşyalarımı boşaltıyorum ve cebimde birkaç yüz dolarla çıkıyorum. Oldukça basit, bu yüzden tekrar yapacağım. Ve yeniden.
Yedi veya sekiz ay boyunca aynı Apple Store’a defalarca gidiyorum. Farklı mağazalara gidecek kadar aklım bile yok. Aynı şey rehin dükkanı için de geçerli. Oraya geri dönüyorum, malları teslim ediyorum ve parayla çıkıyorum.
14 Eylül 2014 sabahı kapı ziliyle uyandığımda yatakta yatıyordum. Oğlum Zeke bunun cevabını veriyor. Ball State’teki birinci sınıftan sonra Arizona Eyaletine transfer oldu ve benimle yaşıyor. Yatak odamın kapısını çalıyor ve evde birkaç polis memurunun bulunduğunu söylüyor.
Onlara burada olmadığımı söyle, dedim.
Yaptığım tüm aşağılık şeyler arasında, kendi oğlumdan benim adıma polise yalan söylemesini istemek en alçak olanıydı. Eminim polis Zeke’in doğruyu söylemediğini biliyordur. İçlerinden biri Zeke’ye kartını veriyor. Zeke onu bana veriyor ve okula gidiyor. Giyiniyorum, arabama biniyorum ve antrenmana gidiyorum. İşte o sırada beni yakaladılar.
Tutuklanmamdan iki hafta sonra – sabıka fotoğrafım tüm ulusal haberlerde yer aldı – ruh sağlığı ve madde bağımlılığı konusunda uzmanlaşmış Louisville’deki Brook Hastanesi’ne uçtum. Detoks sonrası mide ağrım her zamankinden daha kötü. Beni acil servise götürmeleri çok kötü. Tarama sonucunda bende gerçekten kötü ülserler olduğu ortaya çıktı; bu, opioid kullanan kişilerde sık görülen bir yan etkidir. On iki yıl boyunca Suboxone ülserlerime hem neden oldu hem de onları maskeledi. Bunu düşünmek beni çok kızdırıyor. Ülser önleyici ilaç alıyorum ve ertesi gün ağrı tamamen yok oluyor.
Dört çocuğum aile haftasında Brook’u ziyaret ediyor. Görevli terapistim Kim Peabody ile oturup uzun süre konuşuyoruz.
“Artık bu ilacı bıraktım” diyorum onlara, “ve söz veriyorum, bu ilacı tamamen bırakmak için elimden gelen her şeyi yapacağım.”
Kızım Caley, “Kumara ne dersin?” diye patladı.
Kim’e baktım. Kaşları kalkmış ve yüzünde bir sırıtış var. Kumar sorunumun farkında olmadığımdan değil ama ilk tepkim savunmaya geçmek olur. Bana biraz kredi ver. Bu ilaçları almayı yeni bıraktım. Burada ne yapmaya çalıştığım hakkında bir fikrin var mı? Ama onun haklı olduğunu anlamam uzun sürmüyor. İtibaren kurs Oyun bağımlısıyım. Ben kimseyi aldatmıyorum. Bu, terapistlerin “netlik anı” dediği şeydir ve kızımın beni bunu deneyimlemeye zorlaması daha da dokunaklıdır.
Eylül 2015’te, denetimli serbestlik cezasına çarptırıldığımda ve Apple Store’a 15.000 dolar geri ödemeyi kabul ettiğimde davam nihayet çözüldü. Şartlı tahliyemin bir parçası olarak yüzlerce saat kamu hizmeti yapmak zorundayım. Toplum hizmeti programlarını ziyaret ediyorum ve çocuklarıyla konuşuyorum. Hikayemi tekrar tekrar anlatıyorum.
İnanın bana, bırakın sağlıklı ve nispeten mutlu olmayı, hayatta kaldığım için ne kadar şanslı olduğumu biliyorum. Yalan söyleyecek bir doktor, hile yapacak bir eczacı ya da sorunlarımı çözmeme yardımcı olacak sahtekar bir uyuşturucu satıcısı bulmak zorunda olmadığım için minnettar olmadığım bir gün geçmiyor. Uzun bir süre bu lanet ilaca her zaman ihtiyaç duyacağım gerçeğine kendimi teslim ettim. Şimdi bunu aldığımdan beri yıllar geçti ve oynadığımdan beri yıllar geçti. Umarım asla geri dönmem.
Dan uyarlandı Kendimle yaşamak bana zor geliyor Rex Chapman ve Seth Davis’in yazdığı, Şimdi uygun Simon & Schuster’dan.
