Guadalupe Maravilla için sanat yapmak bir şifa biçimidir

Guadalupe Maravilla’nın stüdyosu sıradan bir sanatçının işyeri değil. Çoğu zaman içlerinde sanat eseri yoktur; Bunun yerine, deniz kabukları, flütler ve gonglar (kendi deyimiyle şifa enstrümanları) ve çocukluğunda El Salvador’dan Amerika Birleşik Devletleri’ne göç yolunu takip ederken topladığı eşyalarla birlikte törenle odanın etrafına yerleştirildi. Bu yolculuk, son projesi olan gezici serginin odak noktasını oluşturuyor. Mariposa Relampago, veya “Yıldırım Kelebeği” şu anda Mart 2024’e kadar Teksas’taki Marfa Balo Salonu’nda sergileniyor.

1976 yılında El Salvador’da doğan Maravilla, sekiz yaşında Amerika Birleşik Devletleri’ne tek başına göç etti ve sınıra varıncaya kadar iki buçuk ay boyunca çakaldan çakallığa geçti. Annesi ve babası, 1979’dan 1992’ye kadar süren El Salvador İç Savaşı’ndan kaçtıktan sonra ondan önce Amerika Birleşik Devletleri’ne gitmişti. Maravilla, “Sanat yapmak için stüdyoya gittiğimde, birdenbire ortaya çıkan bir patlama oluyor” diyor. “Çok hızlı çalışıyorum. Daha sonra parçalar gönderiliyor ve stüdyo yeniden boşalıyor. Şifa aletlerimin ve seyahatlerimde topladığım nesnelerin stüdyoda olması tutarlıdır. Burası genellikle meditasyon yapabileceğim veya özel törenler düzenleyebileceğim bir yer.”

Sanat ve şifa uygulamalarının bu birleşimi Maravilla’nın çalışmalarının özünde yer alıyor. Travmanın fiziksel olarak bedendeki hastalık yoluyla tezahür ettiğine inanıyor ve yaşamı boyunca kendi yerinden edilmenin etkileriyle çalıştı. New York’ta gençliğinde maneviyat ve şifa fikirlerine kapıldığını hatırlıyor. İlk öğretmeni bir Curanderoya da tanıştığı şifacı botanik, Latin topluluklarında yaygın olan manevi ve dini ürünlerin satıldığı mağazalar. Ancak 2012 yılında kendisine üçüncü aşama kolon kanseri teşhisi konulana kadar, geçmişin yaralarını iyileştirme ve bunu başarmak için alternatif tıp biçimleri arama ihtiyacı daha acil hale geldi.

Maravilla, “Bir gün radyasyon tedavisinden sonra ses banyosuna girdim ve bu bana gerçekten yardımcı oldu” diyor. “Kanserden kurtulduğumda gong çalmayı öğreneceğime kendime söz verdim.” Dünyaca ünlü Avustralyalı-Amerikalı şifacı ve 1970’lerde titreşim terapisinin önde gelen temsilcilerinden biri olan Don Conreaux’yu aradı ve onun arkadaşıydı. öğrenci. O zamandan beri gonglar Maravilla’nın heykellerinin önemli bir unsuru oldu ve bu, eserlerinde de görülebiliyor. Hastalık Atıcı 2020 yılı serileri ve birçok sergisinde ev sahipliği yaptığı ses banyolarında. “Kanserle mücadele ettiğim bir nokta vardı ve bunların çoğu Curanderos Birlikte çalıştığım kişilere şunu sordum: “Bizimle gelip bu işi yapmak ister misiniz?” “Ormana gidin ve şifacı olmayı öğrenin” diyor Maravilla. “Bunu düşündüm ama sonra yolumun hem sanatçı hem de şifacı olmak olduğunu fark ettim. Her ikisi de olmanın kendi yolunu bulacağımı düşündüm.

Serginin temel taşı, sanatçının bugüne kadarki en büyük heykeli olan, sarılarak metal zırha dönüştürülen Maravilla okul otobüsü. Volkanik kayadan oyulmuş mısır için bir Orta Amerika sembolünden bir çocuğun anatomik gövdesine kadar yüzlerce nesneyle dekore edilmiştir; bu, Orta ve Güney Amerika’dan Amerika Birleşik Devletleri’ne ses için şifa veren bir alanda kuzeye seyahat eden sayısız çocuğa selam niteliğindedir. banyolar. “Mariposa Relampago şifa için Truva atımdır” diyor. “İnsanlar nasıl göründüğü konusunda gerçekten heyecanlanıyor, ancak tören sırasında içeri girip bir titreşim hissettiklerinde, bu sesin ne kadar ilaç olabileceğini gerçekten gösteriyor.”

Yaratılış hikayesini anlatan bir film Mariposa Relampagoİlk olarak Boston’daki Çağdaş Sanat Enstitüsü tarafından yaptırılan eser Ocak ayında yayınlanacak. Otobüsün şamanlar tarafından kutsanması ve temizlenmesi de dahil olmak üzere Maravilla’nın yolculuğunun ayrıntıları anlatılıyor. Niyeti dünyayı dolaşan bir şifa makinesi olmaktır; Enstalasyon şimdilik Teksas’ta, Nisan 2024’te The Contemporary Austin’de ve Kasım ayında Houston Üniversitesi Blaffer Sanat Müzesi’nde sergilenecek. Maravilla, göçmenlere ulaşmak ve onlara sesle iyileşme fırsatı sunmak umuduyla Meksika sınırına yakın kurumları seçti.

Sergileri aynı zamanda ihtiyaç sahibi topluluklara yardım ve kaynak sağlayan sosyal yardım programlarını da içeriyor. Bu kez Cornell Üniversitesi Herbert F. Johnson Sanat Müzesi’nde bulunan başka bir sergiye atıfta bulunarak, “Ocak ayındaki sergimde on iki kadar şeyin gerçekleştiğini düşünüyorum” diyor. “Buna müze koleksiyonundan tarihi eşyalar, kendi heykellerim, ses banyoları, öğrencilerle atölye çalışmaları, yerel gözaltı merkezleriyle yaptığımız çalışmalar ve bu gözaltı merkezlerinde yazılan bazı mektupların sergilenmesi de dahil.”

Maravilla ayrıca yerel göçmenlerle duvar resimleri üzerinde işbirliği yapma geleneğini de sürdürüyor. Onlarla oynuyor tripa chuca (““kirli cesaretler”), El Salvador’daki çocukluğunda oyuncuların eşleşen sayılar arasında çizgiler çizdiği bir oyundu. Sonuç, bir haritaya veya mistik bir hikayeye benzeyen soyut bir çizgi çizimidir. Bu şekilde müzelerin çalışanlarına katılımları karşılığında ödeme yapmasını sağlayarak bir mikro ekonomi yarattığını söylüyor. Kendisine benzer sorunlar yaşayan başkalarıyla da bağlantı kurabilir. Güney Kore’deki Gwangju Bienali’nde Kuzey Koreli bir sığınmacıyla oynadı; Brezilya’daki São Paulo Bienali’nde Gana’dan gelen bir göçmenle, İngiltere’deki Liverpool Bienali’nde ise Suriye’den kaçan iki kişiyle tanıştı.

Maravilla, Brooklyn’deki Bay Ridge’deki Good Shepherd Lutheran Kilisesi’nde düzenli olarak halka açık ses banyoları sunmaktadır. Geçtiğimiz Kasım ayındaki son eylemi aynı zamanda kente gelen sığınmacılar için palto koleksiyonu görevi de görmüştü. “Sadece bir resim ya da heykel sergisi açsaydım çok sıkılırdım” diyor. “Böyle çalışmayı seviyorum çünkü insanlarla çalışmayı seviyorum. Bir papazın yanında çalışıyorum. Küratörlerle çalışıyorum. Ben dörtlü atıcıyım, bu yüzden sonsuz ateşe sahibim. Ben de o ateşi kullanıyorum; ilerlememi sağlayan da bu.”